Kadłubowski Romuald h. Belina (2. poł. XVIII w.), konfederat barski, podsędek ziemski wyszogrodzki. Syn Wojciecha i Ludwiki Jaroszewskiej (wg Wielądka, Eleonory Koziebrodzkiej). Był dziedzicem Zaborowa w woj. mazowieckim. Jako komornik wyszogrodzki został 15 VII 1769 r. w Zakroczymie obrany marszałkiem ziemi zakroczymskiej. Tegoż jeszcze dnia K. wydał uniwersał, w którym określał wysokość podatków i wypraw zbrojnych oraz przepisywał konfederatom strój, oporządzenie i uzbrojenie. Oddział zbrojny, którym osobiście dowodził, liczył ok. 300 koni. Przez kilka pierwszych miesięcy chodził razem z Józefem Sawą-Calitiskim i odbył z nim na północnym Mazowszu w drugiej połowie lipca i w sierpniu kilka dość pomyślnych potyczek. W drugiej połowie sierpnia, gdy Ignacy Malczewski, marszałek wielkopolski, projektował w tajemnicy uderzenie na Warszawę, K. w ramach tej akcji z kilkuset ludźmi osłaniał stolicę od wschodu, a jednocześnie czynił poruszenia symulujące atak na Pragę. Weymarn, zaniepokojony ruchami K-ego, któremu propaganda konfederacka przypisywała 8000 ludzi, wysłał przeciwko niemu dopiero co przybyłego z Rosji A. Suworowa. W tej pierwszej swej akcji bojowej na ziemiach polskich Suworow zaskoczył K-ego w widłach Bugu i Wisły niedaleko Zakro-czymia i rozproszył cały jego oddział (w ostatnich dniach sierpnia). Utraciwszy w tym spotkaniu tylko kilku wziętych do niewoli, K. zebrał pod osłoną Bugu, na północnym jego brzegu, rozproszony oddział i krążył na początku września w okolicach Zakroczymia, Nasielska i znów podchodził pod samą Warszawę i Pragę. Na dużym odcinku Wisły pozabierał wszystkie promy i wciąż alarmował warszawskie posterunki wojskowe, a z pastwisk podstołecznych urywał konie z oddziałów rosyjskich i królewskich. Ok. 25 IX Drewicz zniszczył doszczętnie na zachód od Serocka awangardę 30 konfederatów zakroczymskich. K. z resztą swych wojsk oraz konfederacjami: płocką i wyszogrodzką, uchodząc przed Drewiczem, przeszedł w okolicach Wyszogrodu na lewy brzeg Wisły, zabierając ze sobą wszystkie promy i przewozy. W październiku działał wspólnie z niewielkimi oddziałami marszałków: Jana Szczawińskiego łęczyckiego, Józefa Lasockiego czerskiego, Seweryna Malewskiego wyszogrodzkiego i Franciszka Stępowskiego marszałka ziemi sochaczewskiej. Celem połączonych marszałków było ubezpieczanie świeżo powstałych konfederacji pruskich przez paraliżowanie aktywności garnizonu rosyjskiego w Toruniu. Wówczas, pod wpływem zapewne tych marszałków, K. dał się przekonać do politycznego programu Adama Krasińskiego, ale w zjeździe bielskim i przy organizowaniu Generalności udziału nie brał. Ok. 15 XI K. wespół z Sawą-Calińskim rozbił w Koźniewie, na pograniczu ziem ciechanowskiej i zakroczymskiej, oddział rosyjski liczący ok. 300 ludzi. Konfederaci zdobyli wszystkie bagaże i «brykę srebrem naładowaną». W kilkanaście dni później (ok. 27 XI) obaj po doskonale, jak i poprzednio, obmyślonej zasadzce, odnieśli znów znaczny sukces nad pułkownikiem Czertoryżskim w okolicach Mławy.
Gdy Generalność zarządziła koncentrację wojsk konfederackich pod dowództwem Adama Szaniawskiego, K. podążył w grudniu w Sandomierskie, a stamtąd w Sieradzkie. Działał wówczas wspólnie z konfederacjami sochaczewską, wyszogrodzką i regimentarzem wielkopolskim Jakubem Ulejskim. W styczniu 1770 r. przebywał z całym obozem Szaniawskiego w Kaliskiem. Gdy konfederaci zdecydowali się na przyjęcie spotkania z Drewiczem i K. Rönnem, Szaniawski 21 I ruszył z Kalisza, wysławszy w awangardzie K-ego z 900 ludźmi. Drewicz pozorując odwrót wciągał konfederatów na dogodne dla Rosjan pozycje. K. żwawo następował, zmuszając do ucieczki odwody rosyjskie na Staw i Wartę. Tu udało mu się w dniu następnym wyciąć zaskoczoną placówkę 20 kozaków. Dn. 23 I pod Dobrą doszło do największej i najkrwawszej bitwy w dziejach konfederacji. K. z Szaniawskim bronili lewego skrzydła, walcząc przez wiele godzin «mężnie i odważnie». Gdy jednak załamało się prawe skrzydło, gdzie dostał się do niewoli dzielny Malewski i gdy następnie skłuty Szaniawski i postrzelony K. podzielili los kolegi, bitwa zakończyła się klęską konfederatów. Rannych marszałków kurowali w swym kolegium jezuici kaliscy. Po czym 25 II przewieziono ich do Warszawy, gdzie przesłuchiwani byli przez posła rosyjskiego K. Wołkońskiego i generała Weymarna. Interweniowała o ich uwolnienie w ambasadzie rosyjskiej Komisja Wojskowa i Wołkoński skłonny był wymienić ich za dwóch braci, Jana i Michała Grabowskich, kalwinów, pochwyconych właśnie przez konfederatów. Gdy jednak Grabowscy zostali wypuszczeni przez Józefa Bierzyńskiego, K-ego z obu kolegami po kilku miesiącach, 22 VIII 1770 r., zesłano przez Kijów na Syberię do Kazania.
Powrócił do kraju na przełomie 1773/4 r. W karierze urzędniczej doszedł jedynie do godności podsędka wyszogrodzkiego (1782). Z ziemi wyszogrodzkiej był posłem w r. 1786 oraz sędzią sejmowym z księstwa Mazowieckiego, a następnie w r. 1788 takimże sędzią w kadencji piątej (1 VI –30 X). W r. 1789 z ramienia Sejmu Czteroletniego został komisarzem do oznaczenia dochodu z dóbr ziemskich i duchownych w ziemi wyszogrodzkiej. Ożeniony z Marianną Miszewską, zostawił dwie córki i trzech synów, z których Leonard (1804–1900) był oficerem W. P.
Boniecki; Niesiecki; Uruski; Wielądek W., Heraldyka, W. 1798 V; – [Jaubert], Histoire des révolutions de Pologne, W. 1775 II 127; [Kaczkowski S.], Wiadomości o konfederacji barskiej, P. 1843 s. 156; Konopczyński, Konfederacja barska, I–II; tenże, Krwawe dni nad górną Wartą, Ł. 1930 s. 28–9; Pietruszewski A., Generalisimus kniaź Suworow, Pet. 1884 I 80–1; Schmitt H., Dzieje panowania Stanisława Augusta Poniatowskiego, Lw. 1880 III 379; – Konstytucje sejmu ekstraordynaryjnego warszawskiego… 1773–1775, W. 1775 II 209; Lubomirski S., Pamiętniki, Wyd. W. Konopczyński, Lw. 1925; Materiały do dziejów wojny konfederackiej 1768–1774 r., Wyd. W. Konopczyński, Kr. 1931; Politische Correspondenz Friedrichs des Grossen, Berlin 1903 XXIX; Vol. leg., VIII 336, IX 31, 32, 86; Źródła…, Wyd. H. Schmitt., Lw. 1884 s. 62, 63; – „Thornische Wöchentliche Nachrichten” 1769 s. 334, 349, 358, 1770 s. 55, 76, 90, 393; – B. Jag.: rkp. nr 6672 k. 77, 78, 122v.–123, nr 6673 k. 23–26, 48, 58, 432, 474; B. Narod. w W.: rkp. nr Col. aut. F IV 117, nr 157/2, BOZ nr 1329 s. 39; B. Czart.: rkp. nr 832 s. 336, nr 941 s. 391, nr 942 s. 463, 687; B. Ossol.: rkp. nr 586, nr 587; Arch. Państw. w L.: Zbiory Bartoszewiczów, Teki Wessla rkp. 134 s. 72–73; WAP w Gd.: rkp. 300, 29 nr 231 k. 478; B. Kórn.: rkp. nr 908 s. 482, nr 1091; Zbiory Zak. Dok. IH PAN w Kr.: Lauda Zakroczymskie; AGAD: rkp. 234/282 k. 60; B. Krasińskich w W.: rkp. nr 3117 k. 17, 24, 49v., 62, 81, 85v., nr 3923 k. 386, 387, 413, 418, 476v., nr 4040 k. 12 (w odpisach autora).
Wacław Szczygielski